Als kind bouwde Karen kamp na kamp. Eerst in de tuin, later als moni op avontuurlijke jeugdkampen in binnen- en buitenland. Dat er ooit een stukje bos, boomhutten en een vuurschuur in haar leven zouden opduiken, verbaast haar mama Gerda dus niet. “Met Bram aan haar zijde - die minstens even avontuurlijk en creatief is - werd die kinderdroom gewoon werkelijkheid”, zegt ze. “Ze hebben met Treelodge iets neergezet waar veel mensen alleen maar van durven dromen.”
De start was allesbehalve vanzelfsprekend. Voor de eerste plank werd vastgeschroefd, waren Bram en Karen al twee jaar bezig met vergunningen, regels, gesprekken met een architect en de zoektocht naar financiering. “De bank overtuigen voor zo’n niet-alledaags plan was niet makkelijk. Maar ze bleven gaan,” vertelt Gerda. “Ik heb vooral geprobeerd om te luisteren, hen hun verhaal laten doen, meedenken en tegelijk de juiste vragen stellen. Zeker rond haalbaarheid. Ik werk al bijna mijn hele loopbaan in de fiscaliteit, dus ik was op dat vlak een beetje hun klankbord. Niet om hen af te remmen, wel om mee te waken: wat betekent dit nu, straks, later?”
Vandaag ziet Gerda wat Treelodge met mensen doet. “Al vanaf het moment dat je het terrein oprijd, voel je de drukte van je afglijden. Je moet nog niet in je boomhut zijn of er zakt al een soort zen over je heen. Dat bos, die stilte… En dan die Vuurschuur. Dat is echt een plek waar mensen elkaar vinden.”
Wat ze misschien nog het meest bewondert? Dat is hoe Bram en Karen als jong gezin, met duizend ballen in de lucht, tóch hun droom realiseerden. “En het stopt nooit. Het ene idee volgt het andere op. Soms moet ik even slikken. Maar als ik zie wat ze realiseren, ben ik vooral trots.”
Gerda: “Ik vind het zelf heerlijk om brood te bakken in de oven van de Vuurschuur. Als de klasjes van de kleinkinderen op bezoek komen en ik ze kan laten proeven… dat zijn zalige momenten. Mocht ik alle tijd van de wereld hebben, dan bakte ik hier elke dag brood voor de gasten. Maar dat zijn dromen voor na mijn pensioen!”
Een favoriete boomhut heeft ze niet. “De eerste, de Tjiftjaf, blijft wel speciaal. Ik heb nog mee de gordijnen gemaakt. Dat was puzzelen: schuine wanden, stoffen berekenen, alles evenwijdig laten vallen… Ook bij de Bonte Specht heb ik helpen naaien. Maar eigenlijk vind ik ze allemaal even fijn: de terrassen waar je door de kruinen kijkt, de hottub waar je helemaal tot rust komt.”
Voor Gerda zit de magie van Treelodge in de kleine dingen: rustig wandelen of fietsen in de mooie omgeving, samen iets op de barbecue klaarmaken, kinderen die de hele namiddag lachend rondcrossen op hun fietsjes, of in de Vuurschuur iets lekkers koken of drinken terwijl er spontaan gesprekken ontstaan met andere gasten.
Intussen hebben de ouders van Bram en Karen elk een taakje in Treelodge: “Dat schept samenhorigheid. In het begin is dat spannend - je wéét wat er kan mislopen, maar kijk… nu oogsten ze vooral mooie momenten met hun gasten.”
En wat wenst een moeder haar kinderen dan nog meer toe? “Dat ze zo bezig blijven. Dat ze creatief blijven en energie blijven vinden om nieuwe dingen uit te proberen. Ze reizen soms naar de andere kant van de wereld, zien daar van alles en brengen dan ideeën mee die ze hier op hun manier tot leven brengen. Ik wens hen vooral veel toekomst en veel geluk.”
Nog een tip voor wie zelf eens wil komen logeren: “Dompel je helemaal onder in Treelodge als je hier bent. Gebruik de pizza-oven. Bak eens een broodje. En vergeet de hottub niet: die warmt je vanbinnen én vanbuiten op.”
